Samen groeien naar Christus

Was Abram nu zo bijzonder? Zondag 21 augustus sprak Yme Horjus aan de hand van Genesis 12 over de roeping van Abram: "Abram is geen haar beter of slechter dan wij. God kiest Abram als aartsvader, hier begint het volk van Israel"

Dit is het begin van de geschiedenis van Israel. De roeping en verkiezing van Abram. God zag iets in Israel en in Abram. Het eerste wat Abram doet is het maken van een altaar op voor God. Ook als hij verder trekt door Kanaän, bouwt hij nog een altaar. Om God te eren en te danken. Tussen Bethel en Ai, tussen het huis van God en de puinhoop (vertaling). Dit is in werkelijkheid ook onze positie waar wij ons als Christen hier op aarde bevinden. 

Er zijn veel crisises hier op aarde. 1 daarvan is de crisis van moraliteit. Het niet meer luisteren naar wat waarde heeft voor God. Als we luisteren naar God ontvangen we kracht als we in de droogte van de woestijn zijn. Als je voor Jezus uitkomt, wordt je door je omgeving die Hem niet kennen, toch een beetje als vreemd ervaren. Voelen we ons ook een beetje als vreemdeling hier op aarde? We moeten ons niet teveel hechten aan aardse zaken.

Toen er hongersnood in Kanaän kwam, moet Abram naar Egypte. Net nadat God Abram heeft verteld dat dit zijn land wordt en dat van zijn nakomelingen. Daar had Abram niet op gerekend. Bij de grens van Egypte staat er dan ineens een andere Abram. Hij is het gevoel van geroepen te zijn, een beetje kwijt. Het lijkt wel of alles hem door de vingers glipt. Dus zegt hij tegen zichzelf, je moet je verstand gebruiken. Hij sluit een akkoord met zichzelf gebaseerd op angst en onzekerheid en vertrouwt niet op God.

Abram neemt zijn toevlucht tot een noodleugen door zijn vrouw Saraï als zijn zus te zien in plaats van zijn vrouw. Omdat hij bang was dat de Farao hem zou doden, omdat Saraï erg knap was. Abram raakt verstrikt in het web van zijn eigen leugen. Hij ontvangt alles van de farao, hij wordt rijk en leeft als een vorst in Egypte. Een gestolen zegen. Maar zijn vrouw verblijft wel aan het hof van de farao. Hij is wel de souteneur (of misschien wel pooier?) van zijn vrouw. Hij nam een verkeerde beslissing. Overigens lees je nergens meer dat hij een altaar oprichtte. Hij kon het niet meer; niet meer bidden of danken, er lag een steen op zijn ziel. Abram had een schrijnend gebrek aan vertrouwen en geloof in God.

Maar er komt tegenslag en ziekte aan het hof van de farao. De farao ontbiedt Abram aan het hof en verneemt van Abram dat Saraï zijn vrouw is en niet zijn zus. Er is blijkbaar een behoorlijke mate van huwelijks ethiek in die tijd. Hij wordt door de farao uit het land gezet.

Abram is niet anders dan wij. Toch maar steunen op je eigen kunnen, kennis en inzicht. Abram is dus heel herkenbaar voor ons. 

Farao laat Abram compleet vallen. Wat doet God? Hij zou hem toch ook moeten laten vallen? Nee, God wacht Abram op aan de grens met Kanaän. Hier zie je de trouw van God. God kan zichzelf niet verloochenen, Hij blijft trouw.  God zegt: Mijn kind, ben je daar eindelijk? Nu kunnen we verder gaan.